فیلم های برتر تاریخ سینما درباره روزنامه نگاری

به گزارش نوای پرنده پارسی، مجله دیجی کالا - صوفیا نصرالهی: کریستین امانپور، گزارشگر ایرانی الاصل و ارشد شبکه CNN جمله ای دارد به این مضمون که: من بر این باورم که روزنامه نگاری خوب و تلویزیون خوب، می تواند دنیای ما را جای بهتری برای زندگی کند.

فیلم های برتر تاریخ سینما درباره روزنامه نگاری

منتقدان واشنگتن پست فیلم های محبوب خودشان را درباره روزنامه نگاری انتخاب کردند و بعد از کتی کوریک، باب وودوارد، کارل برنستاین، کریس ماتیوز و دیگر روزنامه نگاران برجسته خواستند تا روشن نمایند این فیلم ها چقدر عیار این حرفه را آشکار می نماید.

منشی همه کاره او

عنوان اصلی:

His Girl Friday

محصول:

1940

کارگردان:

هاوارد هاکس

همه تایید می نمایند که کمدی اسکروبال هاوارد هاکس بخاطر دیالوگ های گستاخانه سریعش که کاراکتر ها مثل آتش به سمت یکدیگر پرتاب می نمایند و شیمی بین کری گرانت و رزالیند راسل (علیرغم آن کلاه های وحشتناکش) محبوب شده است. والتر برنز (با بازی گرانت) یک سردبیر شیطانی زورگوست. راسل هم نقش هیلدی جانسون، همسر سابق و البته خبرنگار درجه یک او را بازی می نماید.

حتی بیشتر از آن جذابیت مرگبارشان، دو روزنامه نگار در یک غریزه کشنده مشابه با یکدیگر شریک هستند: آن ها برای به دست آوردن داستانی که می خواهند تا مرز مضحک ترین کار ها هم پیش می فرایند، و در این جهت اخلاقیات هم تبدیل به چیزی ملعون می گردد!

برنز مسرور است که کوشش می نماید با حمایت از یک فرماندار به او رشوه دهد، و هیلدی اجازه می دهد نامزد جدیدش در زندان با چشمان مشتاق او را دنبال کند در حالی که هیلدی در تعقیب سوژه داغش است و می خواهد یک کار تر و تمیز تحویل بدهد.

هیلدی ادعا می نماید که می خواهد تبدیل به یک زن واقعی گردد. ازدواج کند و بچه دار گردد. اما ما می دانیم که او برای خبر و روزنامه و شاید هم والتر ساخته شده است.

این فیلم محصول 1940 هر خبرنگار کهنه کاری را مشتاق و آرزومند آن روز هایی می نماید که تحریریه ها مملو از خبرنگارانی بود که از روزنامه های محلی رقیب دورهم جمع می شدند.

روزگاری پیش از تلویزیون و پیش از انحطاط اینترنت. به علاوه این فیلم سیاه و سفید مجلل باعث می گردد حس نوستالژیک برای سیگار کشیدن در تحریریه برانگیخته گردد. البته که از نقطه نظر سیاسی کار اشتباهی است، اما حرفه خبر همواره برای کسانی جاذبه داشته که به عادت های بد کشیده می شدند.

آن هایی که قدیمی بودن فیلم، رنگی نبودنش و حتی جملات نژادپرستانه باعث آزارشان می گردد، صحنه های قابل اعتراضی در فیلم منشی همه کاره او پیدا خواهند کرد. اما لذت، ارزش درد را هم دارد.

همشهری کین

عنوان اصلی:

Citizen Kane

محصول:

1941

کارگردان:

اورسن ولز

سال 1887 ویلیام راندولف هرست، ناشر سانفرانسیسکو اگزمینر می گردد و از آنجا کارنامه حرفه ای اش را برای ساخت یک امپراطوری پر هیاهو و البته پر زرق و برق در مطبوعات شروع می نماید.

همشهری کین بود که موسسه اولیه هرست را در حد شمایل والای حماسی ارتقا داد. اورسن ولز در نقش کین جوان بزرگ گفت: فکر می کنم اداره یک روزنامه کار سرگرم نماینده و جالبی باشه.

محرک و انگیزه اصلی روزنامه نگاری و انتشار روزانه، پول نیست بلکه عشق به این کار است.

خیلی راحت از این موضوع چشم پوشی می گردد که همشهری کین فقط فیلمی درباره روزنامه نگاری نیست. بلکه خودش هم کار روزنامه نگاری را انجام می دهد. همه طرح فیلم کوشش دبیران و خبرنگاران است که سوژه شان را تعقیب می نمایند تا دریابند چه چیزی باعث شده مردی مثل هرست تا این حد برجسته گردد.

چرا مردی که صاحب همه پول های جهان است می خواهد سرمایه اش را برای درآوردن روزنامه خرج کند؟ آیا خیلی ساده به این دلیل نیست که می خواهد دوست داشته گردد؟

اورسن ولز، خالق درخشان و بزرگ فیلم که این طور فکر می کرد.

شبکه

عنوان اصلی:

Network

محصول:

1976

کارگردان:

سیدنی لومن

این فیلمی است که 41 سال از عمرش می گذرد، اما مثل یک هجویه معاصر می تواند برایتان گزنده باشد. آن قسمت های نوشیدنی خوردن های افراطی را که کنار بگذارید و به جایش تلفن های هوشمند و تحریریه های متنوع را جایگزین کند به ترکیبی می رسید که می تواند به اندازه یک مستند، فیلم بیانگری باشد.

ما به بحران در حد جهنم دیوانه هاوارد بیل می خندیم، به آن قول دیوانه وارش در بالا بردن نرخ مخاطبان که می خواهد خودش را در برنامه زنده تلویزیون بکشد. حتی به آن بازگشتش برای بالا رفتن تعداد مخاطبان که دیوانه وارتر هم هست، قهقهه می زنیم. زمانی که خودش را پیامبر امواج تلویزیونی می داند.

اما اینجا حقیقتی نهفته است: به همان اندازه که حرفه خبر خون حیاتی دموکراسی است، خون حیاتی خبر هم شما هستید: تماشاگران.

نبوغ فیلم شبکه در به کار بردن همین حقیقت ساده به عنوان یک شمشیر دو لبه است. بله، کسب و کار خبر ممکن است گاهی اوقات با پوشش اخبار هیجان انگیز، اما توخالی به دنبال بالا بردن تعداد مخاطبانش باشد. اما این جامعه است، همه ما هستیم، همه میلیون ها تلویزیونی که در خانه هاست، که به آن ها گوش می دهیم؛ که به آن نوع از پوشش خبری جایزه می دهیم.

بیل در یکی از یاوه سرایی هایش می گوید: این مجرا (مجرای خبر) می تونه رییس جمهورها، نخست وزیر ها و پاپ ها رو بسازه یا اون ها رو بشکنه. البته که حق با اوست. این کانال لعنتی ترین نیروی فوق العاده ایه که در همه جهان وجود داره؛ و وای بر ما اگه این نیرو دست آدم های اشتباه بیفته؛ و باید اضافه کنیم: یا وای بر ما اگر مخاطبان اشتباه داشته باشیم.

همه مردان رییس جمهور

عنوان اصلی:

All The Presidents Men

محصول:

1976

کارگردان:

آلن جی پاکولا

همه مردان رییس جمهور بالاتر و بیشتر از هر چیزی کتاب الفبایی برای اصول اولیه روزنامه نگاری است در لحظه ای که خطر ریسک کردن در بالاترین حد خودش است. تمرکز فیلم، به درستی، فقط روی خبرنگاران و کار آن ها نیست، بلکه درباره مدیریت فراگیر سردبیر بزرگ روزنامه پست، بن بردلی در زمانی است که داستان شکل می گیرد و از سوژه صرف به شکل یک اتفاق مجسم درمی آید.

فیلم به یادمان می آورد که بن بردلی مرکز جاذبه روزنامه بود و مرکز زندگی های خبری روزنامه نگارانش. همان طور که از بازی درخشان جیسون روباردز دستگیرتان می گردد، او کاریزماتیک و باجذبه و مقتدر بود. یک ژنرال (و میهن پرست) که فرمانده مطلق نیروهایش بود و مراقب دورنمای کاری که انجام می دادند.

بردلی فیلم فقط گه گاه از خودش خوشی و لذت نشان می دهد، چون او عواقب نبردی را که در آن هستند، می داند. او دوراندیش، پشتیبان، سخنران است (بیاین کنار پسر ها بایستیم همان چیزی که در یکی از صحنه های اولیه فیلم پست گفته می گردد)، اما علاوه بر همه این ها آدم شکاک و بدبینی هم هست. او روزنامه نگارانش را تحت فشار می گذاشت و به شدت سوال پیچ شان می کرد.

پیام بردلی ساده بود: سوژه را به چنگ بیاورید، آن را آنالیز کنید، از آن مطمئن شوید، به آرامی به پیش بروید، هیچ داستانی احتیاج ندارد که درست فردا روی دکه ها باشد. شکیبا باشید. روزنامه نگارانش شکیبا نبودند.

و وقتی یک اشتباه مهم مرتکب شدند، او سختگیرترین آدم نسبت به آن ها در تحریریه بود، اما در عین حال از همه بیشتر پشتیبان شان بود، آن ها را درک می کرد و درنهایت هم بخشید. بیاین کنار پسر ها بایستیم. این اولین باری بود که اعضای آموزشگاه اسکار نکته را گرفتند. وقتی که روباردز در نقش بن بردلی، اسکار را برد.

میدان های کشتار

عنوان اصلی:

The Killing Fields

محصول:

1984

کارگردان:

رولند جافی

میدان های کشتار فیلم عصبانی است؛ و قابل درک است که باید این طور باشد. اتفاقات معدودی در تاریخ اخیر ما هستند که به اندازه سقوط کامبوج در سال 1970 این توجیه را دارند که خشم دیوانه واری در آدم ایجاد نمایند. مدیر فیلمبرداری فیلم، کریس منگس، یکی از آن مستندسازان افسانه ای است و توانسته تصاویری روشن و صریح خلق کند که به حقیقت زندگی نزدیک باشد.

قصه فیلم البته درباره ژئوپلتیک است، پیروزی خمر های سرخ بر ایالات متحده آمریکا، با پشتیبانی از دولت لون نول و کشتار و نسل کشی که بعدتر علیه مردم خودشان مرتکب شدند. اما در قلب فیلم داستان درباره دوستی است بین یک خبرنگار آمریکایی، سیدنی شنبرگ از نیویورک تایمز (با بازی سام واترستون) و همکاری کامبوجی اش دیث پرن (با بازی هایینگ اس. انگور که جایزه اسکار هم برد).

نیمه دوم فیلم داستان مجذوب نماینده نجات پرن است در شرایطی که خمر های سرخ کامبوجی های شهری و تحصیل نموده را (در کنار بقیه مردم کامبوج البته) شکار نموده و به قتل می رسانند. حکومت دیوانه وار و آشفته ای از وحشت و ترس. ما اتفاقات را از چشم کسی می بینیم که مجبور شده در جهنم زندگی کند.

آن جنبه از فیلم رولند جافی که برای سال ها با من باقی ماند این بود که چه طور سیاست بین المللی نباید به عنوان یک چیز مجرد در نظر گرفته گردد. بازی شطرنجی که سیاستمداران و دیپلمات ها بازیکنانش هستند. این کار عواقب فوری، ملموس و گاهی اوقات وحشتناکی را به دنبال دارد. خشم گاهی اوقات می تواند پاسخ صحیح باشد.

اخبار تلویزیون

عنوان اصلی:

Broadcast News

محصول:

1987

کارگردان:

جیمز ال. بروکس

باورش سخت است که هالی هانتر کوچک می تواند تا این حد به عنوان محرک و انگیزه درام یک فیلم ظاهر گردد. او نقش یک تهیه نماینده پرشور به نام جین کریگ را در اخبار تلویزیون بازی می نماید.

جیمز ال. بروکس، نویسنده-کارگردان فیلمنامه اش را روی نقش های جنسیتی بنا نموده است. اگر این داستان شبیه پیگمالیون بود، جین، هنری هیگینز قصه می شد و تام، گوینده شبکه خبر (ویلیام هرت) الیزا دولیتل بود.

(پیگمالیون داستان هنرمندی است که عاشق ساخته خودش می گردد. شبیه فیلم بانوی زیبای من جورج کیوکر که هنری هیگینز عاشق الیزا دولیتل می گردد که خودش تربیت نموده است) و به جای رقابت میان زن ها، دعوای چشم و هم چشمی بین دو مرد است.

در حالی که جین یک ایده آل گرای منفور و زیاده خواه است در عین حال همکاری مهربان، وفادار و قدرشناس است. تصور کنید زنی با ابعاد گوناگون و تبدیل به یک تیپ کهن الگویی نشده است!

اما شخصیت محبوب با فاصله آرون فرهیخته و صمیمی است، کسی که می تواند با قذافی مصاحبه کند، سبک ویژه پرواز یک هواپیمای F-14 را برجسته کند و آهنگ های پاپ سطح پایین فرانسوی بخواند. 30 سال بعد، او و جین هر کجا هستند امیدوارم همچنان با هم دوست باشند و همچنان اوضاع را برای هم مثل جهنم نمایند.

گلس مکوششی شده

عنوان اصلی:

Shattered Glass

محصول:

2003

کارگردان:

بیلی ری

اگر به سال 1998 برویم و بگویید که قرار است فیلمی درباره استفان گلس ساخته گردد و این که چه طور برای نشریه نیوریپابلیک داستان های خیالی سر هم می کرد، می گفتم که دیوانه شده اید. این جمله را چارلز لین، سردبیر سابق نیوریپابلیک و نویسنده سرمقاله های پست گفته است و اضافه می نماید: به خصوص که مرا هنوز به عنوان قهرمان داستان فرض ننموده باشید.

به عنوان سردبیر نیوریپابلیک در آن موقع، احساس شرمندگی می کنم که داستان های دروغین گلس را چاپ می کردم و از نابودی دیرهنگام او هم احساس غرور نمی کنم. بعد از فیلم گلس مکوششی شده هواداران فیلم در سرتاسر جهان بیشتر از تمام طول دوران روزنامه نگاری ام، برای من پیام های تبریک فرستادند. این قدرت سینماست.

گلس مکوششی شده درست به هدف می زند و فرهنگ تحریریه نیوریپابلیک آن دوران را به تصویر می کشد. نشان فیلیپ گلس آن تی شرت آکسفورد آبی و لباس های خاکی نظامی بود.

چارلز لین می گوید: وقتی در زمان فراوری فیلم به استودیوی فیلمبرداری رفتم، یک لحظه خشکم زد، چون گلس را دیدم که با لبخند به من نزدیک می شد، اما وقتی متوجه شدم که بازیگر نقش او روی پرده، هایدن کریستنسن است، نفس راحتی کشیدم.

بیلی ری، فیلمنامه نویس و کارگردان فیلم بزرگ درستی ساخت به علاوه این که داستانی از تمرین روزنامه نگاری را تبدیل به کشف طبیعت انسان کرد. گلس مکوششی شده پایه های غیرعقلانی آزاردهنده باور و ایمان را دراماتیزه می نماید.

گلس با خوانندگان مطالبش و حتی یک سری از روزنامه نگاران اعتبار کسب کرد. با بهره بردن از کلیشه ها، احساسات و برانگیختن مردم و درک این که آن ها چه چیز هایی دوست دارند بخوانند، چه این داستان ها حقیقت داشته باشند و چه نه، و همان چیزی را که دوست داشتند به آن ها می داد.

شب بخیر و پیروز باشید

عنوان اصلی:

Good Night and Good Luck

محصول:

2005

کارگردان:

جورج کلونی

این فیلم جورج کلونی به دلیل شیوه ای که استفاده می نماید تا استنطاق های دهه 50 مک کارتی را به تصویر بکشد، دوست داشتنی است. فیلمی که می خواهد نقش انتقادی را که اخبار تلویزیون می تواند بازی کند، نشان دهد. البته اگر اخبار شجاعت چنین کاری را داشته باشد.

کلونی تمام نشانه های بصری آن موقع را دوباره خلق نموده است. فیلمبرداری تصاویر به شیوه سیاه و سفید که غالبا با دود سیگار در قاب ترکیب می گردد و با تصاویر آرشیوی از سناتور جو مک کارتی بسط پیدا می نماید. ادوارد مارو (با بازی دیوید استراترن) به همکارانش در مراسم شام جوایز سال 1958 شبکه های تلویزیونی هشدار می دهد که با قدرت از مسئولان جواب بخواهند.

در حالی مدیران اجرایی شبکه ها و اربابان آن ها در بخش آگهی ها کوشش می نمایند دست و پای مارو و همکارانش را ببندند، یکی از آن ها در نتیجه شکار های طعمه های کمونیست، جانش را از دست می دهد.

فیلم با ظرافت و هوشمندی در این زمانه که رسانه های خبری به عنوان دشمن مردم مورد حمله قرار می گیرند، موجبیت پیدا می نماید. مارو با نشان دادن دروغ های مک کارتی و تاکتیک های خشن اش او را پایین می کشد.

اما چهار سال بعد، در صحنه پایانی فیلم، مارو به همکارانش می گوید که اگر تلویزیون فقط به عنوان سرگرمی، تفریح و یک جهان مجزا شناخته گردد بعد همه این کوشش بی فایده و بی معنی می گردد.

و با گفتن این جمله ادامه می دهد که: این ابزاری است که می تواند آموزش بدهد، می تواند روشنگر باشد، بله، حتی می تواند الهام بخش باشد. اما فقط در صورتی می تواند این کار ها را انجام بدهد که انسان ها تصمیم بگیرند از آن در این حد و حدود استفاده نمایند. وگرنه چیزی به جز یک مشت سیم و نوری در جعبه نخواهد بود.

هشدار پیش آگاهانه ای است آن هم در نیم قرن پیش وقتی تلویزیون هنوز عمری نداشت.

فراست/نیکسون

عنوان اصلی:

Frost/Nixon

محصول:

2008

کارگردان:

ران هاوارد

چیز های زیادی در فیلم ران هاوارد وجود دارند که مخاطب را مشتاقش می نماید، از جاه طلبی دیوید فراست که می خواهد با انجام دادن گفت وگویی با ریچارد نیکسون بخشی از صحنه جهانی پخش خبر گردد تا ناامیدی اش از افزایش پول سازمانی (او مجبور می گردد یک چک شخصی به مبلغ 200هزاردلار برای نیکسون بنویسد) و تا کوشش نیکسون برای بیرون انداختن فراست از این بازی با اشاره به این که ظاهر کفش های ایتالیایی فراست زنانه به نظر می رسد.

سوژه مصاحبه ای که دقیقا بداند چه طور کنترل مکالمه را با فضل فروشی و خارج شدن از مباحث مطرح شده به دست بگیرد، برای خیلی از روزنامه نگاران آشناست.

در مصاحبه پایانی، فراست (با بازی مایکل شین) بالاخره تبدیل به مستنطقی قدرتمند می گردد. همان چیزی که تمام اعضای تیمش تا آن لحظه برای رسیدن به آن دعا می کردند: سوال های عجولانه اش را کنار می گذارد، هدف گیری می نماید و با قدرت وسط حرف نیکسون (فرانک لانگلا) می پرد که کوشش می نماید از جواب دادن طفره برود.

او با تمام جسارت و شجاعتش حرف می زند. در حالی که نیکسون جواب می دهد، آن قطرات آشنای عرق روی صورتش می نشیند. آخرین دیدار میان دو مرد، جایی است که فراست برای نیکسون یک جفت از آن کفش های زنانه می آورد که به عنوان یک نماد تمام و کمال نشان می دهد که فراست چقدر هوشمندانه و درخشان بازی را به نفع خودش برگردانده است.

اسپات لایت (سوژه خبر)

عنوان اصلی:

Spotlight

محصول:

2015

کارگردان:

تام مک کارتی

مارتین بارون، دبیر اجرایی پست و سردبیر بوستون گلوب بین سال های 2001 تا 2002، زمانی که این نشریه در حال تحقیق روی سوژه داغش بود و نقش اش را در فیلم اسپات لایت لیو شرایبر بازی نموده است درباره این فیلم می گوید: زمانی که کارگردان فیلم، تام مک کارتی، آخرین برداشت هایش را روی اسپات لایت انجام می داد از من پرسید: آیا چیزی هست که بنظرت معتبر و قابل استناد نباشد؟ پرسیدم: برایت مهم است؟ مک کارتی جواب داد: قطعا!

در فیلم آن ها، درباره تحقیقات بوستون گلوب برای پوشش ماجرای سوءاستفاده های جنسی در کلیسای کاتولیک، مک کارتی و همکار فیلمنامه نویس اش جاش سینگر می خواستند قصه شان بازتابی از این باشد که ساز و کار روزنامه نگاری واقعا چه طور است؛ و پیروزیت آن ها در این زمینه یکی از بزرگترین امتیازات و نقاط قوت فیلم است.

این دستاورد شامل چیزی بیش از تصویر کردن تحقیقات روزنامه نگاری مرسوم مکانیکی و ملالت بار است. بلکه ناامیدی ها و حس و حال ماموریتی را نشان می دهد که خبرنگاران تحلیل رفته و سردبیران دارند یا آن رابطه شنماینده میان روزنامه نگاران با منابع خبری شان را به تصویر می کشد.

در یکی از قوی ترین صحنه های فیلم، ساشا فایفر یکی از خبرنگاران با جو کراولی درباره سوءاستفاده ای که از او شده و رنجی که برده مصاحبه می نماید. ساشا می پرسد: می تونی به من بگی که دقیقا چه اتفاقی افتاد؟ کراولی جواب می دهد: دقیقا اون…به من دست زد. ساشا با مهربانی، اما مصرانه او را بیشتر تحت فشار می گذارد: جو فکر می کنم کلماتی که استفاده می کنیم الان اهمیت زیادی داشته باشن. ما نمی تونیم محترمانه از کنارش بگذریم. مردم باید دقیقا بدونن که چه اتفاقی افتاده.

اسپات لایت به شیوه ای عالی روزنامه نگاری را با نقص هایش نشان می دهد. بدون آن ها، صادقانه نمی توانم مطمئن باشم که تام مک کارتی به آن سندیتی که در جست وجویش بود، می رسید.

bestcanadatours.com: تور کانادا | با تور کانادا سفر کنید، ویزای کانادا، تور کانادا ارزان، قیمت تور کانادا نوروز، بهار، پاییز، تابستان، زمستان را با ما تجربه کنید.

منبع: برترین ها
انتشار: 23 مرداد 1400 بروزرسانی: 23 مرداد 1400 گردآورنده: pbmusic.ir شناسه مطلب: 3173

به "فیلم های برتر تاریخ سینما درباره روزنامه نگاری" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "فیلم های برتر تاریخ سینما درباره روزنامه نگاری"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید